Felipe Peña margolari abstraktua da, eta bere lana energia, materia eta espazioaren inguruko ikerketa bisual gisa agertzen da. Haren hizkuntza piktorikoa ez da estetikan gelditzen; laborategi plastiko moduan funtzionatzen du, non marra, testura eta konposizio bakoitzak ikusezina antzematen saiatzen duen: bibrazioa, isiltasunaren dentsitatea, geldiarazitako denboraren presentzia. Irudikatzeaz harago, Felipek margotzen du agerian uzteko.

Bere praktika artistikoa etengabe eboluzionatzen duen teknika mistoan oinarritzen da. Akrilikoa, olioa, pigmentu puruak, igeltsua, spray-a eta papera erabiltzen ditu, espatulekin, brotxekin, eskuarekin eta tresna ez-konbentzionalekin aplikatuta. Horren ondorioz, gainazal bizidunak sortzen dira, tentsio materialez eta espazio-erresonantziaz beteta. Koadroak geruzaz geruza eraikitzen dira, kaosaren eta edukitzearen arteko oreka bilatzen duten organismoak balira bezala.

Bere lanean, kolorea energia-ekintza bihurtzen da. Konposizioek tonu bizi eta indartsuz dardara egiten dute, ez atsegin izateko, baizik eta aktibatzeko. Obra bakoitza ikus-eremu bat da, ikuslea gelditzera eta sentitzera gonbidatzen duena. Kolorea, forma eta testurak ez dute azaltzen: esperientzia zuzen eta berehalakoa proposatzen dute.

Teknikatik harago, bere ikerketak galdera hau du ardatz: Zer gertatzen da narratiba pertsonala alde batera uzten dugunean eta besterik gabe egoten garenean? Bere lanek istoriorik gabeko, emozio baldintzaturik gabeko, iraganik eta etorkizunik gabeko espazioan bizitzen dute. Oraina bakarrik, fenomeno bisual gisa.

Gaur egun, Felipe berrikuntza sortzailearen etapa batean dago, askatasun emozionaleko egoera baten bila, margolaritza adierazpen hutsa ez ezik, meditazio aktiboaren forma ere izan dadin. Bere lanak ez du erantzunik eman nahi, baizik eta sentitu eta arnasten diren galderak planteatu. Margo egitea, beretzat, munduan intentsitate gehiagorekin eta pisu gutxiagorekin egoteko modu bat da.