Gaur egun, Felipe Peña Inhala izeneko lan-prozesuan ari da, orainaren denbora erradikalaren esplorazio batean. Erakusketan, narrazioa etetera gonbidatzen gaitu: oroitzapenak, ikasitako emozioak, irrika eta etorkizunaren proiekzioak uztera. Arnasa hartzera. Eta une garbia bizitzera: kontzientziaren puntu hori non norbera besterik ez den.

Inhala-ko lan bakoitzak jatorrizko keinu bat iradokitzen du, historiarik gabeko aztarna bat. Konposizio abstraktuen, ehundura gordin, igeltsu, akriliko, kolore garbi eta egunkari zati bidez —ia gainazala ukitzen duen mundu baten oihartzun gisa—, artistak meditazio bisual moduko bat proposatzen du. Helburua ez da ulertzea, baizik eta sentitzea —oroimenik eta epaiketarik gabeko puntu horretatik—, mundua lehen aldiz ikusiko bagenu bezala.

Felipe Peña Bilbon bizi eta lan egiten du, eta bertako itsasadarra —bere etengabeko fluxuarekin eta isilpeko presentziarekin— inspirazio iturri natural bihurtzen zaio. Bere erreferentzia artistikoak arte abstraktutik, keinu adierazkorretik, naturaren aldakortasunetik eta ariketa fisikotik —bereziki korrikatik— elikatzen dira; barne-galderak irekitzeko tresna gisa. Galdera horiek ez dute beti erantzunik bilatzen, baizik eta begiratzeko modu berriak.

Bere praktikan, artea ikerketa forma bat da. Azpikontzientearen mugimenduak askatzeko modu bat, izendatu ezin daitekeen hori materian itzultzeko bide bat, eta gelditzen denarentzat esperientzia irekiak sortzeko tresna bat.

Eta gaur egun, bizi une honetan, Felipe sormen eta bizi-berrikuntza fase batean dago, independentzia emozional handiagoa ahalbidetuko dioten bide berrien bila. Bere lana poztasun, askatasun eta aukeraren ariketa bihurtzen da; trazu bakoitza orainaren ospakizun bat eta norberaren bertsio berriak sortzeko gonbidapena.

Lanari buruz

Inhala erakusketako piezak ikerketa material eta bisual baten emaitza dira, eta Felipe Peñak keinu abstraktuaren mugak arakatzen ditu horien bidez. Aurkeztutako serieetako batean, markoztatutako bederatzi konposiziok elkarren artean elkarrizketa bat osatzen dute igeltsu, akriliko eta egunkari zatiak erabiliz. Ehundura trinkoak sortzen dira, papereko gainazala apurtu nahiko balute bezala. Gorri biziak eta atzealde neutroek gorputz tentsio moduko bat sortzen dute. Errepikapena ez da errepikakorra, erritmoa baizik: pieza bakoitza arnasketa kolektiboaren une bakar bat da.

Beste obra batean, mihise handi batek pintura zuriz eta arrosaz egindako zipriztinak jasotzen ditu, keinu espontaneo eta fisiko baten bidez. Action painting gogorarazten du, baina oldarkortasunik gabe: energia barneratu bat agertzen da, modu fluidoan, inposatu gabe. Pinturak erori, flotatu edo jauzi egin balu bezala —une horren jaiotzaren momentu zehatzean harrapatua izango balitz bezala. Emaitza orainaren kartografia emozional bat da, bizirik dagoen gainazala, non galdu nahi den.

Lan hauek ez dute narraziorik bilatzen, presentzia eragitea baizik. Ez dira interpretatzeko eginak, sentitzeko eta bizitzeko baizik. Inhala pausa aktibo bat da, bideko geldialdi bat, non ehundura, lerro eta orban bakoitzak errealitate bakarrera itzultzen gaituen: orainera.

Piezen kokapenak ez du narrazio progresiorik jarraitzen. Nahita uniformea da, bisualki errepikakorra, meditazio jarrai baten moduan. Ikusleak ez du aurrera egiten, geratu baizik. Ez du interpretatzen, arnasa hartzen du.

---